Emma Toussain Entertainment 29 apr 2022, 12:19

Leestijd: 13 minuten

In gesprek met NSMBL-founder Anna Nooshin over de documentaire ‘ANNA: STATUS’, haar persoonlijkste werk tot nu toe

We spreken af met Anna Nooshin in het prachtige Andaz Hotel aan de Prinsengracht in Amsterdam, tijdens de persdag van haar documentaire ANNA: STATUS. Prachtig als altijd en gehuld in een roze jurk van Prada staat ze verschillende journalisten te woord over deze nieuwe productie. Ter voorbereiding mochten wij de eerste 3 afleveringen van de documentaire bekijken en het is haar persoonlijkste werk tot nu toe. Anna heeft de afgelopen weken veel gepraat over deze documentaire op haar Instagram-kanaal en nu gaan wij van NSMBL in gesprek over haar ervaringen, het filmproces, het delen van intieme momenten, het begrip ‘trots’ en stiekem vragen we ook nog even naar haar NSMBL-tijd.

Geloof ons: deze documentaire wil je zien.

ANNA: STATUS

De documentaire geeft ons een inkijkje in haar leven. En dan bedoelen we haar échte leven. Niet de ‘mooie’ en bewerkte versie, zoals je misschien op Instagram en YouTube ziet. Veel fans en volgers zien vaak alleen de succesverhalen en de dingen die Anna zelf wil laten zien, maar er is een hoop aan vooraf gegaan. Anna is op jonge leeftijd gevlucht uit Iran en heeft met haar gezin een nieuw leven moeten opbouwen in Nederland. Ze weet niet zo veel meer van haar leven uit Iran en ook heeft ze de herinneringen uit de AZC’s diep weggestopt.

De ellende begon voor haar pas echt toen het gezin een eigen huis kreeg. Haar vader bleek o.a. niet goed om te kunnen gaan met traumatische gebeurtenissen uit het verleden en dat uitte zich vaak in geweld. De gezinsleden, bestaande uit zus Aida, moeder Lai en Anna zelf, liepen regelmatig op eieren en er was altijd angst dat er iets zou gebeuren. En met dat ‘iets’ bedoelen we geschreeuw of fysiek geweld. ‘Iets’ dat op alle gezinsleden een enorme impact heeft gehad en ook voor een trauma heeft gezorgd.

Op 23 maart 2019 liet Anna de wereld weten dat haar vader was overleden en schreef ze de emotionele tekst: “Ondanks het verleden en de afstand tussen ons, besef ik nu hoeveel ik op je lijk, hoeveel ik je heb gemist en hoeveel ik je nog ga missen. Je gekke trekjes, je romantische geest, je kwetsbaarheid. Ik weet dat je het zwaar vond om te leven op deze wereld, maar je bleef eigenlijk altijd vechten en lachen.”

Het juiste moment

‘Het verleden’ bleef vaag, tot nu. Prime Video heeft de grote eer om haar verhaal te mogen vertellen. Anna vertelt ons: “Ik heb weleens andere aanvragen gehad. Maar dat was altijd met een soort sensatie-insteek. Ik deel, in tegenstelling tot andere contentmakers, niet alles uit mijn leven. Daarom is het misschien verleidelijk om een realityshow te maken, omdat je dan wél alles ziet. Maar daar had ik geen behoefte aan.” Ook laat ze weten dat ze meteen een klik had met de mensen van Prime. “Ik heb er nog best lang over moeten nadenken, maar als er een moment is om zoiets te doen, is het nu. Ik zit al langer dan tien jaar in dit vak en misschien is dit een goed moment.”

Een bevrijding

Ze laat weten dat ze zichzelf wilde bevrijden van de kaders waarin ze momenteel zit en ze wilde ook haar familie beter begrijpen. Want praten over het verleden… dat doen ze liever niet. Ook vertelt ze: “Ik wilde ook weten waarom ik zóveel gaten in mijn hoofd heb als het gaat om het verleden.”

Anna en het filmteam zijn al een lange tijd bezig met deze productie: “We zijn begonnen in januari 2021, dus dat is echt wel lang geleden al. We hebben maanden gezocht naar degene die deze docu moest gaan maken en uiteindelijk hebben we Niki Padidar gevonden. Niki is een Iraanse vrouw en daar was ik héél erg blij mee. Hoe bijzonder is dat? Je hebt niet veel Iraanse vrouwen die in de filmbusiness zitten. Toen we haar eenmaal gevonden hadden, zijn we langzaamaan gaan filmen. De documentaire zit niet chronologisch in elkaar.”

Bekijk de trailer van de documentaire hieronder:

Over het filmproces

En hoe ging dat filmen dan? “In het begin was ik me ontzettend bewust van hun (de camera’s, red.) aanwezigheid. En op een gegeven moment wordt het onderdeel van je dag. Ik wist vooraf ook niet wat Niki ging maken, dus voor mij was het ook een verrassing hoe het eindresultaat ging zijn. De filmdagen waren ook intensief! Ze waren er gewoon elke dag. Jullie hebben nu de eerste drie afleveringen gezien, maar dat is echt maar 2% van de beelden die we hebben geschoten.”

“Niki had nog wel 15 afleveringen kunnen maken, maar ze heeft echt de kern van het verhaal te pakken en dat is knap. Soms vond ik het jammer dat er bepaalde stukken niet in zaten, omdat ik dat zelf hele leuke gesprekken of situaties vond. Dan had ik zo’n leuk momentje met Sumi (nichtje) of dan had ze op een ander moment weer in mijn hand gekotst, haha! Dat vond ik zulke leuke momenten! Maar niet bevorderlijk voor het verhaal.”

Geen controle

Anna is er niet vies van om zich te ‘bemoeien’ met een productie. Of het nou tijdens een presenteerklus was of tijdens een fotoshoot, ze heeft graag controle over het eindresultaat. Daarom is het voor haar extra spannend dat ze de klus helemaal uit handen geeft en géén idee had hoe het ging worden.

Intieme momenten voor de camera

.En in hoeverre was dit nou anders dan vloggen, een Instagram Story opnemen of voor een miljoenenpubliek een tv-programma presenteren? Dat antwoord is makkelijk: “Héél anders. Dit is niet te vergelijken, want alles wat je zelf filmt, zie ik als een soort extensie van je arm en dat voelt compleet veilig en gecontroleerd. Je kunt het aanzetten wanneer je zelf wilt en uitzetten wanneer je zelf wilt. Je edit zelf, je bepaalt zelf wanneer je het plaatst etc. In het begin zei ik ook wat dom: ‘Ik dacht echt dat je die camera’s niet zou zien!’, nou… ze staan letterlijk hier!”, zegt Anna, terwijl ze haar hand op 20 centimeter van haar hoofd af houdt.

“Maar soms vergeet je ze wel. Bijvoorbeeld tijdens het gesprek met mijn moeder en Aida, omdat dat heel intensief was. Met Glenn (Anna’s psychiater, red.)… elk therapiegesprek is intiem. Ik denk dat weinig mensen zeggen ‘oké, ja film dit maar’. Maar hij is zo hypnotiserend bijna, dat hij je aandacht vasthoudt. En ik vond het ook niet respectvol om dan afgeleid te zijn. Mijn struggle met therapie is dat ik heel veel dingen niet snap van mezelf en wat zo’n therapeut zegt. Ik hoor het wel, maar ik begrijp niet altijd wat hij zegt. Ik snap het rationeel gezien, maar het komt niet altijd binnen. Ik voel het niet altijd. Ook had ik een codezinnetje voor als ik niet meer wist wat ik moest zeggen. Dan zei ik ‘Glenn, ik ben er niet meer’. Dan rondden we het af. Ik ben zó blij dat hij in mijn leven is. Ik zie hem ook nog steeds, het is een hele mooie man.”

Familiebanden

Ook de zus en moeder van Anna worden gevolgd door de camera en ook zij bespreken best veel intieme en persoonlijke dingen. Wat vonden zij van het hele filmproces? “Ik heb dat eigenlijk helemaal niet gevraagd… Wij zijn heel gek met dat soort dingen. Wij doen het gewoon en dan hebben we het er niet over. Ik weet wel dat Aida er niet altijd zin in had en dat zegt ze ook gewoon. We zijn heel erg weggebleven bij de vele interviews van bekenden van mij. Het gaat namelijk écht om ons verhaal. En dat was wel intensief, want dan hadden mijn moeder en Aida een interview van drie uur lang. Zij hebben natuurlijk ook niet echt zin om alles weer terug te halen. Maar ik vind dat ze het heel mooi doen en dat ze heel natuurlijk spreken.” Of zij de documentaire al gezien hebben? “Nee, niemand uit mijn persoonlijke omgeving, dus dat is heel erg spannend.”

Wat vindt Anna zelf het mooiste moment uit de documentaire? “Ik denk gewoon die tussen-momenten. Dus bijvoorbeeld dat ik met mijn familie ben. Meer echt die kleine, waardevolle momenten met mijn gezinnetje of momenten dat ik met mijn beste vriend Thomas op een kunstbeurs loop… echt van dat soort momenten uit mijn leven die niet bewerkt zijn.”

Over het begrip ‘trots’

In de documentaire zegt Anna dat ze eigenlijk niet vaak trots is op haar werk en dat ze hoopt hier wél trots op te kunnen zijn nadat het af is. Als we vragen hoe dat precies zit, moet ze een klein beetje grinniken: “Ja, die zin komt blijkbaar best groots over. Maar dat zou teniet doen aan alles wat ik heb gedaan in het verleden, dus dat is het zeker niet. Alleen in mijn hoofd koppel ik trots ook aan ego. Dus als je continu zegt hoe trots je op jezelf bent, en op wat je hebt gedaan, dan vind ik dat best een ego-dingetje. Ik heb mijn werk nooit alleen gedaan, ik heb daar altijd mijn mensen bij gehad. Ik ben eerder trots op al die connecties, samenwerkingen en op die verbindingen én het feit dat iets is gelukt met z’n allen. Trots is dan misschien ook niet het goede woord, ik ben gewoon erg dankbaar.”

“Ik moet af en toe even terugdenken aan mijn doelen nét voordat ik met NSMBL begon en ook tijdens mijn werk bij NSMBL.. ik schreef altijd alles op. In mijn kantoor hebben we nog die oude NSMBL-schoolagenda’s liggen en nog meer dingetjes die ik in die tijd heb gemaakt. Dat heb ik allemaal bewaard. En als daar naar kijk, dan kan ik echt denken ‘ahhhhh we we were cute as f*ck. We started that!’ Het is gewoon heel puur en ik had alle goede intenties.”

Het NSMBL van Anna

Omdat we als het ‘NSMBL van nu’ erg benieuwd zijn naar de doelen van de 23-jarige Anna, vragen we of ze er nog een aantal voor de geest kan halen. “Ik wilde toen heel erg graag Fashion Week doen, ik wilde bepaalde advertorials doen met specifieke partners, ik had als droom om te reizen voor m’n werk. Het waren allemaal hele lieve en kleine doelen die best snel realiteit werden”.

Hoe kijkt Anna terug op haar NSMBL-tijd? “Als de mooiste tijd ever! Ik had het er gisteren met Slaven (van Wayne Parker Kent, red.) over hoe mooi die tijd was. Ik durf wel te zeggen dat wij toen echt pioniers waren met alles wat we deden. We hebben toen zoveel kunnen doen en kunnen uitproberen. Ik was echt fearless… ik mailde of belde alles en iedereen. Toen we begonnen, had NSMBL misschien tien bezoekers per dag. Ik mailde alle Fashion Weeks en dingen lukte gewoon! Ook toen we nog niet zo’n groot bereik hadden. Ik was zó overtuigd van ons werk. En daarom vind ik het ook zo tof om te zien dat het er nog steeds is en het zo veel mensen daar plezier uit kunnen halen. Ik geloof heel erg in dat alles gaat zoals het moet gaan, en dat je dingen niet groter moet maken dan ze zijn.”

View this post on Instagram

A post shared by Anna Nooshin (@annanooshin)

Begin van het social media-tijdperk

“Ik ben ook zó blij dat ik het (NSMBL, red.) ooit gestart ben. Dat we die stap hebben gezet en dat we letterlijk alles van scratch hebben opgezet… Zoals het logo en de opbouw van de site. Ik ben het met Slaven begonnen en uiteindelijk kwamen Renée en Laura erbij. Als ik ergens dankbaar voor ben, is het dat ik al die connecties ook nog steeds heb. We hebben allemaal respect voor elkaar en we vergeten nooit waar we vandaan komen. Het platform was én is toch ontzettend cool? Er ging me ook een partijtje tijd in zitten zeg. Al onze outfits schieten met Jason van OOTD op de Herengracht. En toen bedachten we de schoolagenda en dan planden we hele shoots en productiedagen.

“Het was toen nog niet zo normaal om dat te doen, er was toen ook nog niet echt een voorbeeld. Het was ook echt een andere tijd waar je online echt een pionier kon zijn. Nu is dat heel anders. Dat was echt tijdens de opkomst van social media. Iedereen had plezier en probeerde dingen uit. Je kon random shit plaatsen op Instagram en het maakte niks uit. Nu heb je ook te maken met algoritmes… die technische dingen nemen best veel weg van creativiteit. Creatieve zielen die iets moois maken kunnen soms bang zijn om dingen te plaatsen omdat het kan zijn dat niemand het ziet.”

Spanning

We schakelen nog héél even terug naar de documentaire. Anna vertelt dat ze het spannend vindt dat iedereen straks de beelden gaat zien en ze kan zich ook nog niet zo goed indenken hoe mensen gaan reageren. “Ik vind het lastig om te denken wat mensen ervan gaan vinden. Ik kan nu alleen nog maar voor mezelf spreken en ik heb echt genoten tijdens het kijken. Het is heel erg goed gemaakt en ik ben super blij met wat er staat. Ik vond de tweede aflevering zelf heel zwaar om te kijken, omdat het zo persoonlijk is. Claustrofobisch bijna. Maar er zitten ook veel luchtige momenten in en daar ben ik blij mee.”

Het leven van een vluchteling

“Ik hoop dat mensen ook een beter beeld krijgen van vluchtelingen en hoe dat gaat en wat dat met mensen kan doen. Elk vluchtelingengezin kampt vaak met een zware nasleep en dit is bij iedereen anders. Bij de één gaat het om huiselijk geweld en bij de ander gaat het om mentale problemen. Er zijn zo veel issues en die worden niet automatisch opgelost omdat het hier ‘beter’ is.”

“Ik hoop dat zoveel mogelijk mensen het gaan zien! Omdat er zoveel onderwerpen in zitten die het verdienen om aandacht te krijgen. En ook omdat ik hoop en denk dat het veel mensen in soortgelijke situaties kan helpen. Of je nou worstelt met je mental headspace, trauma’s van vroeger of dat je niet zo goed weet hoe je jeugd is geweest en waarom dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan..”

Over de toekomst van Anna

Ook zijn we ontzettend benieuwd naar haar plannen voor de toekomst: “Ik wil veel meer het makerschap in. Ik merk dat ik erg blij word van verhalen vertellen. Dat hoeft niet altijd mijn eigen verhaal te zijn… dus ik zou bijvoorbeeld meer films willen maken. En dan liever niet over mezelf, maar het verhaal van anderen. En ik zou graag meer willen schrijven! Of dat nou fictie moet zijn, weet ik niet… maar ik wil langzaam wel die kant op gaan.”

View this post on Instagram

A post shared by Anna Nooshin (@annanooshin)

De documentaire is inmiddels in première gegaan, in het bijzijn van Anna’s beste vrienden, familie, collega’s, kennissen en wat pers. Ze laat weten: “We keken de eerste 2 afleveringen en ik voelde geen spanning, alleen maar blijdschap dat ik het mocht delen.”

De documentaire ANNA: STATUS is vanaf vandaag te zien op Prime Video.

https://www.nsmbl.nl/films-amazon-prime/