Emma Toussain Mentale Gezondheid 1 feb 2023, 13:20

Leestijd: 7 minuten

NSMBL’s Emma over paniekaanvallen: ‘Ik had ze en ja, ik ging wekelijks naar de psycholoog’

Het thema mentale gezondheid is een lastige, er is veel over te vertellen en ook ervaart iedereen dingen anders. Het brein is complex en wat voor de één geldt, is voor de ander niet zo. Toch vind ik het belangrijk om hier aandacht aan te schenken, omdat het in mijn ogen belangrijker is dan ooit. Iedereen zit wel eens ‘niet zo lekker in zijn of haar vel’, maar wat als dat gevoel groter wordt? Wat als er meer aan de hand is maar je weet niet wat het is, hoe je er over praat én of je wel met de mensen in je omgeving kunt praten? Waarom is het nog steeds zo’n lastig onderwerp?

Ja, bij ons is het ook lang niet altijd rozengeur en maneschijn.. ff wat serieuzer en persoonlijker dan normaal, maar wel reality. Het is goed om er over te praten, maakt niet uit waar je doorheen gaat. Deze hele maand bespreken we mentale gezondheid en ook vertel ik dus over mijn eigen struggles.

Praten over je mentale gezondheid

Ik vind het lastig om te praten over hoe het nou écht met me gaat. Inmiddels weet ik tegen wie ik kan vertellen wat er in mijn hoofd zit, maar toch heb ik ergens een stemmetje dat me vertelt dat ik zeur, ik me aanstel of dat niemand zin heeft in mijn misère – ook al slaat dat nergens op. Begrijp me niet verkeerd, het gaat momenteel ook goed met me. Ik heb ontzettend leuk werk, ik ben gezond, ik heb een fijne relatie, lieve vrienden en familie om mij heen én een hele pluizige en vrolijke hond die me elke dag weer net zo enthousiast begroet als de dag ervoor. Toch kan ik me met tijden redelijk somber voelen (ligt ook heel erg aan de winter) en dan blijf ik ook het liefst binnen. Geen grote groepen, geen prikkels. Dat gaat snel voorbij, maar ik heb zelf ook tijden gekend waarin het een stuk erger was.

Ook ik ben niet onbekend met issues

Toen ik 19 was kreeg ik last van paniek-en angstaanvallen, durfde ik veel dingen niet en vond ik het doodeng om nieuwe mensen te ontmoeten. Niet bepaald handig als je net studeert, bijbaantjes hebt en probeert om je plekje te vinden in de wereld. Ik vond het zelfs onprettig om in de trein of bus te zitten, omdat je er dan niet zomaar uit kan stappen als je de paniek voelt opkomen. Het gevoel krijgen dat je niet kunt ademen, huilen, alles uit willen schreeuwen.. ja, niet echt een pretje zoals je misschien wel kunt voorstellen.

In eerste instantie denk je niet dat er wat ‘mis’ is, maar als vriendinnen vragen waarom je feestjes vaak afzegt, dan gaat er toch wel een belletje rinkelen. Of waarom je liever in bed wil blijven liggen, waarom je liever niks wil doen. Waarom ik me juist zo ontzettend leeg en uitgeput voel na en gezellige borrel. Ja, dat klinkt niet zoals ik wil dat het gaat. En ja, op social media kan je misschien doen alsof alles helemaal prima is, maar vaak is dat het tegenovergestelde. Hieronder deel ik een post van toen ik me juist ontzettend slecht voelde, in 2015. Zie je dat? Nee. Was het er wel? Ja.

View this post on Instagram

A post shared by Emma Toussain (@emmatoussain)

Waarom vind ik dingen zo eng? Waarom voel ik me zo? En het lastige is dat je daar vaak ook geen goed antwoord op weet. Het is een gevoel, een benauwd en beangstigend gevoel. Het lijkt soms alsof je de enige bent op dat moment die daar last van heeft, maar niks is minder waar. Zelfs grote celebs met een enorme following spreken zich steeds meer uit over mentale gezondheid. Kendall Jenner deelde een tijd geleden dat ook zij last heeft van paniekaanvallen, zo zie je maar. Een knap koppie en een enorme bankrekening doen niks voor je mentale gesteldheid.

Wat heeft mij geholpen?

Daarom wil ik ook graag delen wat mij een aantal jaar geleden heel erg heeft geholpen om me weer ‘mezelf’ te voelen.  Een vrolijke jonge vrouw, iemand die het juist leuk vindt om met gezellige mensen te zijn, nieuwe dingen en plekken te ontdekken en meer over mezelf te leren. Inmiddels ben ik 26 en ik weet ook dat je, hoe ouder je wordt, hoe meer je over jezelf leert. Hoe je je eigen waarschuwingssignalen herkent, tegen welke dingen je ‘nee’ moet zeggen en hoe je je eigen grenzen bewaakt.

Het belangrijkste, maar ook moeilijkste stapje is om iemand in te lichten over wat je voelt. Het lijkt een open deur, maar het is oh zo moeilijk. Helemaal als je het gevoel hebt dat niemand zit te wachten op jouw gedachtes. Als je zekerheid tot onder het nulpunt is gedaald, kan dat zo voelen. Maar (bijna) iedereen heeft iemand in zijn of haar omgeving die juist héél veel geeft om dit soort dingen. Of het nou je vader, moeder, broer, beste vriendin, partner, docent of collega is, dat maakt niet uit.

En denk vooral niet dat je er een logisch verhaal van moet maken. Emotie is niet altijd logisch en gedachtes ook niet. Toch is het wel jouw realiteit op dat moment, dus hoe je het ook overbrengt, dat is de juiste manier voor jou. Vind je het moeilijk om te praten? Probeer het dan op te schrijven. Uiteindelijk heb ik dit ook gedaan en ook was het voor mijn omgeving lastig om te begrijpen waar ik precies mee zat en waarom dat zich uitte zoals het deed, in die paniekaanvallen.

Waarom een psycholoog zo fijn is

Gelukkig zijn we in 2023 al een heel stuk verder dan 20 (of 50) jaar geleden, als het gaat om openheid over de mentale gezondheid. Het is nu normaler dan ooit om naar een psycholoog te gaan en ook te delen dat je dat doet. Ik zie het steeds vaker voorbijkomen op social media en ook in vriendengroepen hoor je het. Zorgen voor je eigen koppie is belangrijk en dat zal het ook altijd blijven. Dat je aan de buitenkant niks ziet, betekent niet dat er niks aan de hand is. Alles op social media kan zo mooi lijken, maar ook daar zit de valkuil. Niemand is altijd 100% gelukkig en blij en daarom moeten we ons ook niet vergelijken.

Ik ben uiteindelijk een traject gestart bij de psycholoog die inderdaad toen een sociale angststoornis vaststelde. Daarom kreeg ik het zo ontzettend benauwd bij het idee van grote groepen mensen, onbekende mensen, onbekende plekken. Ik schoof het altijd af op mijn introversie, maar het kreeg nu een hele nieuwe laag. Ik was té lang over mijn eigen grenzen heen gegaan waardoor mijn lichaam dat nu liet weten. Met mijn psycholoog heb ik veel verschillende gesprekken gevoerd, oefeningen gedaan. Veel gehuild, veel opgeschreven. Maar na een aantal maanden voelde ik dan ook daadwerkelijk verlichting en mijn angst zakken. Natuurlijk was het niet zo pats boem weg, maar inmiddels heb ik er nauwelijks tot geen last meer van.

Als ik 7 jaar geleden had kunnen zien waar ik nu ben, met werk waar ik continu nieuwe mensen en plekken ontdek, had ik dat niet kunnen geloven. Daar ben ik dan ook trots op, maar het blijft altijd hard werken. Je hebt maar één lichaam, één stel hersenen. Daar moet je zuinig op zijn, maar vooral lief. Iedereen moet zijn of haar eigen weg vinden, maar onthoud: er is altijd licht aan het einde van de tunnel.

Wil jij je verhaal kwijt? Of heb je tips die je graag wil delen op NSMBL? Dat kan naar [email protected].

Karlijn over Dry January: ‘Wordt drinken het nieuwe roken?’