Karlijn van Spankeren Mentale Gezondheid 25 okt 2022, 15:13

Leestijd: 7 minuten

Fabia (31) over vaginisme: ‘Ik heb zo lang gedacht dat ik de enige was, terwijl seks bij iedereen lukte’

Misschien heb je al eens gehoord van vaginisme. Bij deze aandoening staat er zoveel spanning op de bekkenbodemspieren, dat de vagina als het ware ‘op slot’ gaat. Fabia kampte jarenlang met vaginisme en deelt in een open gesprek haar ervaringen, onzekerheden en de dingen die haar hebben geholpen.

Met My Project V verbreekt Fabia het taboe rondom vaginisme en creëert ze een liefdevolle plek op het internet waar vrouwen terecht kunnen.

In gesprek met Fabia (31), die 12 jaar lang zocht naar haar ‘oplossing’ voor vaginisme

To break it down: wanneer je vaginisme hebt, spannen de spieren rondom je vagina zich onwillekeurig aan. Bijvoorbeeld wanneer je geslachtsgemeenschap hebt of wanneer je een tampon naar binnen wilt brengen. De spanning is dan zo hoog, dat de vagina op slot gaat en niets meer binnenlaat.

Dit is vaak het fysieke gevolg van een mentale blokkade op psychische schade die je hebt opgelopen na een negatieve (seksuele) ervaring of gebeurtenis. Zo is ook bij Fabia haar vaginisme ontstaan. In een open gesprek vertelt ze ons welke medische stappen ze heeft doorgaan, hoe ze uiteindelijk haar ‘aandoening’ omarmt en hoe ze nu andere vrouwen helpt.

 

View this post on Instagram

 
A post shared by Project V (@myprojectv)

Fabia, jij hebt jarenlang (en nog steeds) te maken met vaginisme. Wat is dat precies en hoe beinvloedt het jou?

“Inmiddels kan ik veel vertellen over het onderwerp ‘vaginisme’, want het is een long ride geweest om te komen waar ik ben. Door een gebeurtenis in het verleden heb ik een disconnetie met mijn vagina ontwikkeld, wat door-echood in mijn leven. Eigenlijk begon het bij mij al toen ik als tiener ongesteld werd en alle meiden om mij heen tampons gebruikten. Maar dat lukte mij niet, dus zat ik de hele tijd met maandverband te kloten. Op de middelbare school vergeet je ook weleens maandverband mee te nemen en vraag je het aan een vriendin. Die dan zegt ‘oh ik heb geen maandverband, maar wel een tampon’. Omdat je je op dat moment schaamt, durfde ik er ook niet over te praten. Daar begon het mee. Je moet een deep dive maken om weer in connectie te komen, maar ik was toen zó jong. Daardoor heb ik het vermeden en wist ik me door iedere situatie te manouvreren.

Ik was vijftien toen ik mijn eerste vriendje had, helemaal in love. We probeerden de eerste dingen en toen merkte ik al dat het zóveel pijn deed. Echt helemaal niets ging erin. Geen vinger, niks. Alles deed pijn.”

Had je zelf meteen door dat het vaginisme was?

“Nee, ik snapte er niets van en durfde het ook niet tegen iemand te vertellen, want op dat moment dacht ik dat ik de enige was. Er was zeventien jaar geleden online ook niets te vinden over dit onderwerp. Toen ik 16 was heb ik het tegen mijn moeder verteld en toen zijn we samen naar de huisarts gegaan. Eerst heb je dan een check bij de gynaecoloog, om vast te stellen dat er lichamelijk niets aan de hand is. Na onderzoek bleek ook dat ik fysiek in orde ben, maar dat er te veel spanning op mijn bekkenbodemspieren.”

Wordt vaginisme dan meteen vastgesteld?

”Nee, daar hadden ze toen ook nog geen woord aan gegeven. Ik weet nog toen ik voor het eerst naar mijn huisarts ging en eindelijk de moed had  om mijn verhaal te delen, vroeg hij of ik ‘ermee kon leven’. En dat terwijl het in mijn hoofd al zo’n ding was, omdat ik er niet over durfde te praten.

De volgende stap was een bekkenbodem fysiotherapeute, die je leert hoe je die spieren moet ontspannen. Dat was voor mij echt een vreselijke periode. Een jaar lang moest ik daar iedere week heen om me uit te kleden, en voor de neus van de therapeute buisjes in te brengen. Er zijn vrouwen die hier goede ervaringen bij hebben, maar ik heb er bijna een extra trauma aan overgehouden. Ik was én had mezelf nooit meer aangeraakt. En dan mag je daar ineens halfnaakt buisjes in gaan brengen.

Na een jaar kwamen we niet verder, waardoor de therapeute me terugstuurde naar de huisarts. Toen heeft zij mij gestuurd naar een psychologisch-seksuoloog, en bij haar heb ik EMDR gedaan. Dit heeft heel goed geholpen. We hebben het nu over een traject van vier á vijf jaar, maar de gesprekken met haar hebben onwijs geholpen. Waardoor er opeens ook meer lukte, op mijn 26e. Dat heb ik wel even gevierd.”

Hoe voelde dat?

”Er viel toen een last van mijn schouders, want je denkt echt dat je iets mist. Ook op relatiegebied, omdat je je geen complete vrouw voelt. Dat was voor mij echt een struggle. Daarna heb ik nog wel wat gedatet, maar als vrouwzijnde neem je dat onzekere gevoel toch met je mee. Gelukkig heb ik altijd wel hele lieve jongens gehad, die het allemaal begrepen. En natuurlijk een paar waarvan je niet meer hoort na het vertellen, die waren er ook.”

 

View this post on Instagram

 
A post shared by Project V (@myprojectv)

Is er daarna nog werk te verrichten? Of was je er toen vanaf?

”Ik ben twee jaar geleden nog naar een retreat geweest, waar ik voornamelijk naartoe ging omdat me realiseerde dat ik er emotioneel nog niet was. Mijn vaginisme was nog steeds iets dat ik weg wilde drukken en er niet mocht zijn. Ik wilde daar iets mee doen, dus vloog ik naar Ibiza om vijf dagen lang op retreat te gaan en dat was vrij intens. Ik had daar een één-op-één sessie met een gast en hij zei iets dat mij erg raakte. ‘Someone has the honour to be with you and heal with you’ zei hij. Ik dacht altijd dat ik ‘moeilijk’ was, maar zo kan je het natuurlijk ook zien.

Toen ik daar vandaan kwam voelde ik zoveel acceptatie en zag ik mijn vaginisme als iets heel moois. Ik accepteer nu hoe het is en dat het me een bepaalde uitdaging geeft die voor mij bedoeld is, nog steeds. Dat geeft me zoveel rust.”

Waarom besloot je uiteindelijk te starten met My Project V?

”Er blijft er een taboe op vaginisme hangen, want er wordt zo weinig over gesproken. Ik heb zo lang gedacht dat ik de enige was – terwijl het bij iedereen op seksueel gebied leek te lukken. Het is daarom een heel eenzaam proces, omdat je het helemaal zelf moet doen. Daarom is het goed om te weten dat je niet de enige bent.

Dat is ook waarom ik ben begonnen met mijn pagina. Ik dacht ‘Fuck this shit’. Eerst stuurde ik mijn bericht naar mijn ouders en daarna zette ik het op mijn eigen Instagram-pagina. Nadat ik het gedeeld had voelde ik me al tien kilo lichter. Het was mijn grootste geheim en nu was het out in the open. Alle reacties waren bizar. Best veel vrouwen stellen vragen en delen met mij in welke fase van het traject zei zitten.”

 

View this post on Instagram

 
A post shared by Project V (@myprojectv)

Waar sta jij voor met My Project V?

”Veel vrouwen worden nog fysiek geholpen, maar zijn opzoek naar de combinatie tussen body & mind. Online lees je namelijk weleens dat je met vaginisme geboren kan zijn, maar daar geloof ik niet in. Ik denk altijd dat er iets gebeurd is, groot of klein, waardoor je de connectie verliest. Ik geloof dat het een mentaal-iets is, dat slaat op je lijf. Waar ik echt voor pleit is: volg jouw weg. Er zijn meerdere manieren om ermee te leren leven, dus doe je eigen onderzoek. Volg niet per se de standaard weg die de huisarts voorlegt, maar volg jouw weg – want het is zo persoonlijk en individueel. Tegenwoordig gebeuren er zelfs operaties bij meiden om meer ruimte te creëren, ik ben daar zwaar tegenstander van, omdat de oplossing bijna altijd mentaal is.

Je kan tegenwoordig een stuk meer vinden over vaginisme dan eerst, maar als wat je vindt is best wel klinisch. Dus soms mis ik de liefdevolle warmte die je nodig hebt om met vaginisme aan de slag te gaan. Ik hoop in de toekomst ook eens offline te connecten. Nu geef ik online tips en praat ik veel met mensen. Ik merk dat veel vrouwen geïnteresseerd zijn in de oplossing tussen lichaam én geest. Dus ik deel mijn fijne en minder fijne ervaringen, om andere vrouwen te helpen.”