Redactie Bizarre Bekentenis 7 okt 2024, 17:20

Leestijd: 3 minuten

Roos (26): ‘Ik reageerde totaal verkeerd toen mijn beste vriendin vertelde dat ze zwanger is’

Iedere week doet een lezeres bij ons haar verhaal. Dit kan een bekentenis zijn, maar ook een zorg óf een gedachte die zij hebben. Van ongemakkelijke dates tot vriendinnenirritaties, en van geldzorgen tot geheime verlangens. Deze week doet Roos* (26) haar verhaal.

Roos haar beste vriendin vertelde haar een tijdje geleden dat ze zwanger is. Leuk nieuws, al baalde Roos van haar eigen reactie.

‘Ik reageerde totaal verkeerd toen mijn beste vriendin vertelde dat ze zwanger is’

“Mijn beste vriendin en ik zijn al jaren onafscheidelijk. We hebben alles samen meegemaakt—van onze middelbare schooltijd tot onze eerste serieuze relaties. We gingen samen op vakantie, dronken liters wijn bij eindeloze avondjes kletsen, en we waren altijd elkaars klankbord. Ondanks dat we in een grotere vriendinnengroep zitten, trokken wij altijd naar elkaar toe.

Het voelde bijna alsof we op dezelfde golflengte zaten in het leven, alsof we dezelfde stappen zetten. Totdat ze me vertelde dat ze zwanger was. Toen ze het zei voelde ik een knoop in mijn maag. Ik wilde blij voor haar zijn, echt waar, maar er kwam iets anders naar boven. Een soort afgunst, misschien?”

Waar kwam dat gevoel vandaan denk je?

‘Dat ik niet degene was met zo’n spannend vooruitzicht, terwijl ik zelf nog worstelde met mijn eigen carrière, mijn relaties… alles eigenlijk. Het leek alsof zij alweer een stap verder was in het leven, en ik? Ik voelde me achterblijven. Dat juist zíj er nu ook voor koos om moeder te worden, stak me. Ik dacht dat wij altijd gelijk op gingen. Een deel van de vriendinnengroep is namelijk al moeder. Maar wij waren dat samen niet. Nu ben ik een van de weinigen, door haar keuze.”

Hoe reageerde je toen ze het vertelde?

Ik wilde juichen, haar omhelzen, maar in plaats daarvan bleef ik stil. Het voelde zo gek om op dat moment niet de vreugde te voelen die ik van mezelf verwachtte. Ik hoorde mezelf wat clichés zeggen, maar ik zag ook de teleurstelling bij mijn vriendin. Zij zag ook wel dat ik het niet meende, ze kent me inmiddels door en door.

Van binnen knaagde er iets. Misschien was het jaloezie, misschien was het gewoon het besef dat onze levens nu echt op verschillende paden waren beland. Terwijl zij daar vol trots en geluk tegenover me zat, voelde ik me klein en een beetje verloren.”

Hoe reageerde zij?

“Ben je… ben je wel blij voor me?” vroeg ze voorzichtig, haar ogen zoekend naar een reactie die ze misschien niet zag. Ik probeerde het te maskeren, echt waar, maar ik wist dat ze het doorhad. Het voelde zo ongemakkelijk.

Na dat gesprek hebben we elkaar niet meer gesproken. Het was niet alsof we ruzie hadden, maar het contact droogde op. Ik zag haar wel eens iets posten op social media, de echofoto’s, de zwangerschapsaankondiging voor de rest van de wereld… Maar ik voelde me nog steeds schuldig. Ik weet even niet zo goed hoe ik hier nu van terug kom.”

*Roos haar naam is gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.