Fenna Brinkmann Love & Life 25 nov 2020, 10:30

Leestijd: 5 minuten

Sanne: “Ik werd in een tussenuur verkracht door een klasgenoot van de middelbare school”

Vandaag is het de Internationale Dag Tegen Geweld Tegen Vrouwen. Een dag waarop we stilstaan bij geweld tegen vrouwen, ook seksueel geweld. En dat is nodig, want 1 op de 5 vrouwen in Nederland heeft wel eens een ingrijpende, ongewenste seksuele ervaring meegemaakt. Bij vrouwen tussen de 15 – 24 jaar ligt dit percentage zelfs nóg hoger.

Meer dan de helft van deze vrouwen heeft psychische en relationele problemen als gevolg van deze ervaring.

Slachtoffer van seksueel geweld

Die psychische problemen bestaan bijvoorbeeld uit een posttraumatische stressstoornis (PTSS), waar 47% van de slachtoffers direct of ongeveer drie maanden na de ervaring last van heeft. Op de Internationale Dag Tegen Geweld Tegen Vrouwen geeft het Ministerie van Justitie en Veiligheid een vervolg aan de campagne ‘Wat kan mij helpen’. Met de campagne wil het Ministerie mensen die tegen hun wil seks met een (on)bekende hebben gehad, motiveren zo snel mogelijk professionele hulp te zoeken.

Dit verkleint de kans op psychische klachten als PTSS. De belangrijkste redenen waarom slachtoffers seks tegen hun wil niet melden, is omdat zij zich schamen en bang zijn voor beschuldigingen vanuit hun omgeving. Beschuldigingen zijn soms schadelijker voor het slachtoffer dan de gebeurtenis zelf. Dit wordt ook wel ‘victim blaming’ genoemd. Het overkwam ook Sanne*, die verkracht werd in een tussenuur door een klasgenoot van de middelbare school. Bij ons doet ze haar verhaal.

Verhaal van Sanne*

Sanne zat op de middelbare school en had twee tussenuren. Ze besloot in die uren even naar huis te gaan. Haar klasgenoot Luuk woonde een stuk verder weg en nodigde zichzelf bij haar thuis uit. Daar dwong hij haar tot seks. Sanne werd steeds stiller en besloot uiteindelijk een klasgenoot in vertrouwen te nemen met haar verhaal.

“We hadden net een broodje gegeten en keken een serie. De tijd ging snel voorbij, we moesten alweer bijna terug naar school. Luuk zat naast me op de bank en begon mij plotseling te zoenen. Voordat ik het wist, maakte hij mijn broek los. Ik schrok hier zo van, dat ik niets kon uitbrengen. Ik wilde dit niet. Luuk was niet meer dan een goede klasgenoot van mij. Ik begon zachtjes te huilen. Luuk had er geen aandacht voor, hij dwong me juist verder te gaan. Toen hij zijn pik uit mij haalde, zag hij pas echt dat ik huilde.”

“Veel tijd om met elkaar te praten was er niet. We moesten weer naar de les. We kleedden ons aan en fietsten in stilte terug naar school. Er ging van alles door mijn hoofd. ‘Waarom had ik niet gezegd dat ik het niet wilde? Had hij dit van tevoren gepland? Wat als de hele school erachter komt wat er is gebeurd? Straks denken ze dat ik een slet ben.’

Ik hoopte dat ik het naast me neer kon leggen en dat het nare gevoel zou overwaaien. Het tegenovergestelde gebeurde. Steeds meer mensen op school wisten dat ik geen maagd meer was. Er werd over Luuk en mij geroddeld. Niemand wist dat ik geen vrijwillige seks had gehad. Ik wilde het uitschreeuwen, mezelf verdedigen, maar ik was te bang voor de reacties.

Eén klasgenoot vroeg hoe het met mij ging, omdat ik veel stiller was dan normaal. Ik wilde haar niet meteen alles vertellen, want ik wist niet hoe ze zou reageren. Maar ik wist ook dat ik niet meer kon en doen alsof er niets aan de hand was. Daarom vertelde ik haar dat er iets naars was gebeurd, zonder al te veel in detail te treden. Ik merkte meteen dat ze heel rustig en fijn reageerde. Ik voelde me gesteund. Dat gaf mij het vertrouwen om te vertellen wat ik had meegemaakt. Het was fijn om er met iemand over te praten. Hierdoor konden we samen nadenken over wat ik het beste kon doen. We besloten dat we de mentor in vertrouwen moesten nemen. Mijn mentor schrok enorm van wat er was gebeurd.”

“Mijn mentor heeft vervolgens advies gevraagd aan het Centrum Seksueel Geweld. Ook was ze erbij toen ik tegen mijn ouders vertelde wat Luuk mij had aangedaan, ik durfde hen dit niet alleen te vertellen. Ik was bang dat ze boos werden. Voor mijn ouders vielen juist alle puzzelstukjes op z’n plek. Ze snapten eindelijk waarom ik de laatste tijd zo prikkelbaar was en mij terugtrok op mijn kamer. Samen met het Centrum Seksueel Geweld ben ik op zoek gegaan naar de juiste hulp. Voor mij hielp het bijvoorbeeld om mijn gedachtes op te schrijven in een boekje dat ik daarna weer kon wegleggen. Ook liet ik me onderzoeken door de huisarts, misschien had ik wel een soa. Dat was gelukkig niet zo.

Ik heb nu weer zin om naar school te gaan en leuke dingen te doen met vriendinnen. Ik blijf het wel moeilijk vinden dat ik geen maagd meer ben. Daar krijg ik nu hulp voor van een Praktijk Ondersteuner Huisarts GGZ. Ik kom er wel.

Ik ben blij dat ik mijn klasgenootje destijds in vertrouwen heb genomen. Ik weet niet of ik in mijn eentje ooit de stap naar mijn mentor had durven zetten. En dat heeft er uiteindelijk wel voor gezorgd dat ik de juiste hulp heb gekregen. Ik had dit grote geheim nooit alleen kunnen verwerken.”

Ben je zelf slachtoffer van seksueel geweld?

Ken je iemand die slachtoffer is geworden van seksueel geweld?

Disclaimer*: Dit verhaal is waargebeurd. Om privacyredenen zijn de namen niet van de werkelijke personen.